Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Εικόνα
Όταν η φωνή του ποιητή συναντά τις άγνωστες φωνές όλων μας. Η Νέα Ποιητική Συλλογή του Αλέξανδρου Μπλιθικώτη  Της Συγγραφέως και Ποιήτριας Έλενας Πίνη Είναι μεγάλη μου χαρά να βρίσκομαι κοντά στον Αλέξανδρο Μπλιθικιώτη σ’ αυτό το συγγραφικό του εγχείρημα, που φέρει τον τίτλο «Φωνές Αγνώστων» και κυκλοφορεί από την Anima Εκδοτική. Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν νέοι άνθρωποι, όπως ο Αλέξανδρος, που βρίσκουν διέξοδο στην ποίηση και όχι απλά διαβάζουν, αλλά γεννούν ποίηση. Μεσολάβησε η εκδότρια μας Άννα Ραζή να γνωρίσω τον ποιητή Αλέξανδρο. Μα η αλήθεια είναι πως με τον Αλέξανδρο είχαμε συναντηθεί προ δεκαετίας, μέσω όμως διαφορετικών ιδιοτήτων, αλλά είχαμε χαθεί. Θυμάμαι τον Αλέξανδρο ως μαθητή από την θέση της καθηγήτριάς του, ίσως στην πιο επιβαρυμένη ψυχολογικά φάση όλων μας στα μαθητικά χρόνια. Του έκανα μαθήματα Βιολογίας στην Γ’ Λυκείου για να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. Θυμάμαι ένα συνεσταλμένο παιδί, όχι τόσο εκδηλωτικό. Κάποιος ίσως να τον χαρα...
Διαβάστε περισσότερα

Αναμνήσεις από τις διακοπές της Χριστίνας Παλαιολόγου

Εικόνα
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη θα μου θυμίζουν τη θλίψη που προκαλούσαν στα παιδικά μας χρόνια. Τότε που τα καλοκαίρια είχαν άλλη διάσταση και η ανεμελιά αρνούνταν πεισματικά να αποχωριστεί το άρωμα του καλοκαιριού. Δυόμιση μήνες αποχή από τις σχολικές υποχρεώσεις δεν ήταν ποτέ αρκετοί για να γεμίσουμε μπαταρίες. Ήταν λίγο πριν ξεκινήσει η δεκαετία του ογδόντα. Στοιβαγμένοι στο παλιό λεωφορείο που έβγαζε ντουμάνι και σε κάθε απότομο φρενάρισμα μας έκανε να νιώθουμε σαν ψωμάκια σε τοστιέρα, ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στο σημείο ανταπόκρισης για το επόμενο μέσο που θα μας πήγαινε στην Αρκίτσα. Καμία ταλαιπωρία δεν μας άγγιζε και κάθε τι περίεργο που παρατηρούσαμε μέσα ή έξω από το όχημα ήταν τροφή για λεκτικό παιχνίδι ή ιστορίες που έπλαθε το ξεκούραστο μυαλό. Ακόμα και το σοβαρό ύφος του εισπράκτορα έμοιαζε αστείο. Το γωνιακό μαγαζάκι πίσω από τη στάση του επόμενου λεωφορείου είχε φορέσει τα καλοκαιρινά του. Στις δυο άκρες της ριγέ τέντας που...
Διαβάστε περισσότερα

"Χαμόγελο" του Αχιλλέα Αρχοντή

Εικόνα
Χαμόγελο Μια φορά κι έναν καιρό... Συνήθως, έτσι ξεκινάν τα παραμύθια. Πολλές φορές, και η Ιστορία. Μόνο που, συνήθως, οι ήρωες του παραμυθιού της Ιστορίας δεν ζουν στο τέλος αυτοί καλά, και ούτε μας αφήνουν να ζήσουμε εμείς καλύτερα. Αρχή του παραμυθιού, λοιπόν, καλησπέρα σας! Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από πολλά χρόνια, ήταν μια χώρα, όχι και τόσο μακρινή, που την έλεγαν -και την λένε ακόμα -Γερμανία. Αυτή η χώρα ήταν -και εξακολουθεί να είναι- πολύ δυνατή. Όπως, όμως, συμβαίνει στα περισσότερα παραμύθια, έτσι και στο δικό μας, υπήρχαν μια κακιά μάγισσα και ένας κακός δράκος: Η Απληστία και ο Πόλεμος. Η κακιά μάγισσα Απληστία ξύπνησε τον κακό δράκο Πόλεμο, κι έτσι, η δυνατή αυτή χώρα καταστράφηκε. Ο Καρλ και ο Χανς ήταν γνήσιοι Βερολινέζοι. Τα σπίτια τους ήταν  απέναντι. Μοναχοπαίδια και οι δυο, γεννήθηκαν περίπου την ίδια εποχή, μια εποχή που η Δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε αρχίσει να αργοπεθαίνει, πριν καλά καλά γεννηθεί. Τρία χρόνια αργότερα, ο Χίντεμ...
Διαβάστε περισσότερα