litterra

Απόσπασμα από την παρουσίαση της Έλενας Πίνη για την ποιητική συλλογή του Νίκου Δανέζη Είναι μεγάλη μου χαρά να βρίσκομαι κοντά στο Νίκο Δανέζη σε αυτό το ποιητικό του εγχείρημα, που φέρει τον τίτλο «Θέατρο Σκιών » και κυκλοφορεί από την Anima Εκδοτική. Ο τίτλος της ποιητικής του συλλογής σίγουρα δεν είναι τυχαίος, καθώς ο Νίκος Δανέζης δημιουργεί με τους στίχους του ημιδιαφανείς, ζωγραφισμένες εικόνες και φιγούρες, όπου ο αναγνώστης νιώθει σαν να ξεχωρίζει τα περιγράμματά τους, όταν ρίχνει φως πάνω σε αυτές. Ο ποιητικός λόγος του Νίκου Δανέζη μπορούμε να πούμε πως λειτουργεί σαν το χρώμα πάνω σ’ ένα λευκό καμβά ενός ζωγράφου ή σαν την κάμερα ενός σκηνοθέτη ασπρόμαυρης ταινίας. Ένα γυμνό «σ’ αγαπώ» αρκεί να μας παρασύρει σ’ ένα ταξίδι μαζί με τους ήρωες των ποιημάτων του. Άλλοτε αχνοφαίνεται η σκιά τους, όπως στο ποίημα με τίτλο «Το πρώτο όνομα»: Σ’ εκείνο το κερί, που ποτέ δε θα σβήσει γιατί ποτέ δεν άναψε κι ας είχα προσπαθήσει, για να με λυτρώ

Χαμόγελο Μια φορά κι έναν καιρό... Συνήθως, έτσι ξεκινάν τα παραμύθια. Πολλές φορές, και η Ιστορία. Μόνο που, συνήθως, οι ήρωες του παραμυθιού της Ιστορίας δεν ζουν στο τέλος αυτοί καλά, και ούτε μας αφήνουν να ζήσουμε εμείς καλύτερα. Αρχή του παραμυθιού, λοιπόν, καλησπέρα σας! Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από πολλά χρόνια, ήταν μια χώρα, όχι και τόσο μακρινή, που την έλεγαν -και την λένε ακόμα -Γερμανία. Αυτή η χώρα ήταν -και εξακολουθεί να είναι- πολύ δυνατή. Όπως, όμως, συμβαίνει στα περισσότερα παραμύθια, έτσι και στο δικό μας, υπήρχαν μια κακιά μάγισσα και ένας κακός δράκος: Η Απληστία και ο Πόλεμος. Η κακιά μάγισσα Απληστία ξύπνησε τον κακό δράκο Πόλεμο, κι έτσι, η δυνατή αυτή χώρα καταστράφηκε. Ο Καρλ και ο Χανς ήταν γνήσιοι Βερολινέζοι. Τα σπίτια τους ήταν  απέναντι. Μοναχοπαίδια και οι δυο, γεννήθηκαν περίπου την ίδια εποχή, μια εποχή που η Δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε αρχίσει να αργοπεθαίνει, πριν καλά καλά γεννηθεί. Τρία χρόνια αργότερα, ο Χίντεμπουρ

Τι σας αρέσει σε ένα βιβλίο; Σε κάποιους αρέσει το θέμα. Σε άλλους, ο τίτλος. Σε μερικούς παίζει ρόλο η έκδοση, η εμφάνιση, το εξώφυλλο, αυτή η νοσταλγική μυρωδιά του χαρτιού σε ένα καινούργιο βιβλίο… Στους περισσότερους αρκεί το όνομα του συγγραφέα. Αν διαβάσουν για πρώτη φορά ένα βιβλίο και τους αρέσει, γίνονται πιστοί αναγνώστες. Τι γίνεται όμως όταν ο συγγραφέας είναι καινούργια άφιξη στον κόσμο του βιβλίου; Έχω ένα κριτήριο όταν διαβάζω. Θέλω το βιβλίο να μπορέσει να μου δημιουργήσει στις πρώτες πενήντα σελίδες το πολύ, αυτό που αποκαλώ «κινηματογραφική εικόνα». Όταν διαβάζω, κάνω αναπαράσταση μέσα στο μυαλό μου. Αν το βιβλίο είναι καλό, οι εικόνες είναι καθαρές, ζωντανές σαν ταινία. Νόμιζα ότι ήταν μια δική μου ιδιαιτερότητα αυτό, όμως πρόσφατα ανακάλυψα ότι σε όλους μας κάπως έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλος:  «Μεταφράζει» τις λέξεις σε εικόνες. Σκεφτόμαστε με εικόνες, εξ ου και η τεράστια επιτυχία της έβδομης τέχνης. Το βιβλίο του Αντώνη Ζιώγα το διάβ