litterra

Η LITTERRA σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο ΑΝΙΜΑ δημιουργεί την νέα σειρά RED DIAMONDS  που αφορά στο Αισθηματικό Μυθιστόρημα .  Αναζητάμε λοιπόν, αισθηματικά μυθιστορήματα για την εκδοτική περίοδο Νοέμβριος 2019 - Μάρτιος 2020.  Η σειρά θα ολοκληρωθεί με 20 έργα που θα αποτελούν τα κόκκινα διαμάντια των εκδόσεων.  Αν έχετε κι εσείς λοιπόν ένα διαμάντι να μας στείλετε, μη διστάσετε, περιμένουμε το έργο σας*  στο laurierstefanie@gmail.com  * (μαζί με μια περίληψη και το βιογραφικό σας)  

   Το σπίτι με θέα τη θάλασσα είχε μείνει κλειστό τα τελευταία χρόνια. Αποφάσισε όμως ότι είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει ξανά να ανοίξει τα σφαλιστά παράθυρα. Το φως εκτυφλωτικό καθώς διαχύθηκε στον χώρο ανέδειξε την εγκατάλειψη. Σκόνη να αιωρείται στον αέρα, αράχνες στις γωνίες των ταβανιών, φθαρμένα πατώματα, ξεθωριασμένα υφάσματα και κουρτίνες. Ένα σαμιαμίδι ενοχλήθηκε και κινήθηκε αστραπιαία να κρυφτεί. Θυμήθηκε τη μητέρα της να φωνάζει μήπως και τα πειράξουν γιατί είναι το γούρι του σπιτιού. Θα ανακαίνιζε τον εσωτερικό χώρο κρατώντας μόνο όσα έπιπλα ήταν συντηρημένα και όσα αντικείμενα είχαν συναισθηματική αξία. Μπήκε στο δωμάτιο των γονιών της, όλα όπως τα άφησε. Το κρεβάτι στρωμένο και ταχτοποιημένο, οι φωτογραφίες του γάμου τους και τα στέφανα να κρέμονται στον τοίχο. Η τουαλέτα με τον καθρέφτη, τα κομοδίνα, το σκαμπό. Άνοιξε το πρώτο συρτάρι, βρήκε τα ελάχιστα κοσμήματα της, δύο ζευγάρια σκουλαρίκια, ένα βραχιόλι τύπου χειροπέδα στολισμένο με ζιργκόν και μια χρυσή αλ

Το πράσινο SIMCA του μπαμπά σκαρφάλωνε σαν κρι-κρι στον ανηφορικό, φιδωτό δρόμο των Λευκών Ορέων. Το οροπέδιο Ομαλός στο οποίο κατευθυνόμασταν βρισκότανε σε ύψος άνω των χιλίων μέτρων. Ο κόσμος γύρω μας φάνταζε μαγευτικός κάτω από τις χρυσές ηλιαχτίδες, που χαϊδεύανε με περίσσια διάθεση την άγρια ομορφιά εκείνου του φανταστικού τοπίου. Βρισκόμασταν στην καρδιά του κατακαλόκαιρου, μιας άλλης εποχής. Η μαμά σιγοτραγουδούσε τον σκοπό ενός εύθυμου τραγουδιού από τη θέση του συνοδηγού κι εγώ με τον μικρότερό μου αδερφό παλεύαμε ως συνήθως στο πίσω κάθισμα. «Δείτε πόσο όμορφα είναι έξω. Σταματήστε να μαλώνετε», ακούστηκε η φωνή του μπαμπά καθώς έστριβε με επιδέξιες κινήσεις το τιμόνι στις απότομες στροφές. «Πότε θα φτάσουμε στο φαράγγι της Σαμαριάς;» ρώτησα με ενθουσιασμό. Θυμάμαι την έκπληξη με την οποία δέχτηκαν οι προσλαμβάνουσες του μυαλού μου την νέα αυτή πληροφορία. Το πρωινό εκείνης της ημέρας έμαθα ότι υπάρχει η λέξη ‘φαράγγι’ και φυσικά τη σημασία της. Ένιωθα σαν να

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη θα μου θυμίζουν τη θλίψη που προκαλούσαν στα παιδικά μας χρόνια. Τότε που τα καλοκαίρια είχαν άλλη διάσταση και η ανεμελιά αρνούνταν πεισματικά να αποχωριστεί το άρωμα του καλοκαιριού. Δυόμιση μήνες αποχή από τις σχολικές υποχρεώσεις δεν ήταν ποτέ αρκετοί για να γεμίσουμε μπαταρίες. Ήταν λίγο πριν ξεκινήσει η δεκαετία του ογδόντα. Στοιβαγμένοι στο παλιό λεωφορείο που έβγαζε ντουμάνι και σε κάθε απότομο φρενάρισμα μας έκανε να νιώθουμε σαν ψωμάκια σε τοστιέρα, ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στο σημείο ανταπόκρισης για το επόμενο μέσο που θα μας πήγαινε στην Αρκίτσα. Καμία ταλαιπωρία δεν μας άγγιζε και κάθε τι περίεργο που παρατηρούσαμε μέσα ή έξω από το όχημα ήταν τροφή για λεκτικό παιχνίδι ή ιστορίες που έπλαθε το ξεκούραστο μυαλό. Ακόμα και το σοβαρό ύφος του εισπράκτορα έμοιαζε αστείο. Το γωνιακό μαγαζάκι πίσω από τη στάση του επόμενου λεωφορείου είχε φορέσει τα καλοκαιρινά του. Στις δυο άκρες της ριγέ τέντας που

Τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων πάνε πολλές δεκαετίες πίσω στο χωριό των γονιών μου. Ένα πεδινό και εύφορο χωριό, σχετικά κοντά στην θάλασσα. Οι πρώτες εικόνες έχουν τις μορφές των παππούδων και των γιαγιάδων, με μαλλιά άσπρα, πρόσωπα και χέρια ρυτιδιασμένα, ταλαιπωρημένα από τις αγροτικές δουλειές. Ζωή δύσκολη, φτωχική, χωρίς απαιτήσεις, πάντα πρόθυμοι να μας προσφέρουν το ελάχιστο που είχαν. Δεν υπήρχαν πολυτέλειες, υπήρχε όμως φροντίδα από μέρους τους και ξεγνοιασιά για μας με παιχνίδια ατέλειωτα, αυτοσχέδια, ασταμάτητα σύρε και έλα στους δρόμους. Ζέστη πολύ, τα τζιτζίκια αδιάκοπα να μας σιγοψιθυρίζουν ότι το καλοκαίρι είναι ακόμα μπροστά. Τα παιδιά να προσπαθούμε να δροσιστούμε παίζοντας με τα νερά, όταν δεν μας το έκοβαν την παροχή λόγω έλλειψης, ή παίζοντας κάτω από κάποιο δέντρο. Εμείς στην αυλή της γιαγιάς είχαμε λεμονιά, βρίσκαμε όμως τον ίσκιο της συκιάς εξίσου καλό. Χαχανητά πολλά με την μικρότερη αδερφή μου, τα ξαδέρφια μου και άλλα παιδιά που έρχονταν σαν

Λικέρ κράνο Υπήρχε αφόρητη ζέστη εκείνο το πρωινό. Οι διακοπές ήταν στο ζενίθ τους και η αλμύρα της θάλασσας απούσα. Το χώμα του χωραφιού θαρρείς και εξατμιζόταν λίγο λίγο. Μπορούσες να το δεις, να το μυρίσεις, να το γευτείς, σχεδόν να το πιάσεις στον αέρα καθώς ταξίδευε για άγνωστους προορισμούς. Με χαρακτηριστική άνεση, το χώμα κυριαρχούσε επί των πάντων στην ευρύτερη περιοχή. Βρισκόταν στα δέντρα, στα καταπράσινα φύλλα τους. Στα οχήματα, στους ανθρώπους, σε εμάς. «Μαμά, γιατί ήρθαμε στο χωράφι», ρώτησα κοιτώντας με ανησυχία τους εργάτες γύρω μου να ιδρώνουν ακατάπαυστα. «Για να βοηθήσουμε στο μάζεμα. Αλλά πρώτα έλα μαζί μου», μου απάντησε και πήρε τον κατηφορικό δρόμο που οδηγούσε στην πομόνα. Ήθελα να επαναστατήσω. Ήμουν διακοπές! Δεν είχα καμία όρεξη για μάζεμα. Καταρχάς δεν έφτανα τα ροδάκινα! Πελώρια φαινόντουσαν τα δέντρα. Και οι τριγωνικές σκάλες μού ήταν κάπως γιγάντιες για να τις κουμαντάρω. Οπότε με κάποια ανακούφιση ακολούθησα τη μαμά μου μακριά από τους ερ