litterra

Φωτογραφία του Dimitris theAthens (κατά κόσμον Δημήτρης Στρατάκης). Τεμνόμενες παράλληλοι; Όλοι μιλούν για παράλληλο σύμπαν, παράλληλες πορείες, παράλληλες ζωές, παράλληλες ιδέες, κι όλοι ταυτόχρονα αποζητούν τις κοινές συντεταγμένες σε μια κοινή πορεία πλεύσης ή κι ασυνείδους αφομοίωσης, εν ονόματι του «μαζί» , με τη δήθεν απολυτότητα κι αυθυπαρξία του εκάστοτε «Εγώ» και «Εσύ». Δια τούτου παράλληλα άλλωστε! Σε μια σύγχυση του «κοντά» με το «Μαζί». Ενδεχομένως η οπτική, σε αόριστο βάθος, να δημιουργεί την ψευδαίσθηση ή και την οφθαλμαπάτη της τομής τους. Κι η επιθυμία το ίδιο! Όλοι αποζητούν δήθεν τον εαυτό τους χαράσσοντας δρόμους αναζήτησης, που ενδεχομένως αφήνουν στη μέση. Κι όμως, δεν τους ονομάζουν αδιέξοδα. Μόνο και μόνο γιατί ακόμη στο τέλος τους φαντάζονται προορισμούς. Όχι οι ίδιοι… Οι δρόμοι! Οι ίδιοι μοιάζουν ν’ ατενίζουν, να μετεωρίζουν καλύτερα, τις ήδη χιλιοχαραγμένες, από άλλους, παράλληλες τους οδούς. Ξεχνούν πως

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ Γιατί με κοιτάς έτσι; Το βλέπεις κι εσύ, ε; Οι ρυτίδες μεγάλωσαν, τα μαλλιά άσπρισαν, το σώμα ξεχείλωσε... Δεν μοιάζω πια και τόσο με το νεαρό που έπαιζε τον Τάσο στην «Γκόλφω», ή τον ιππότη Γοδεφρείδο που πάλευε να απελευθερώσει τη νεαρή Ροζελάνδια. Μην ανησυχείς, όλα αυτά μπορούν να φύγουν από πάνω μου, έστω και προσωρινά. Λίγο παραπάνω μακιγιάζ, μια περούκα, ένας κορσές και ο γέρος ξαναγίνεται πάλι νέος, τουλάχιστον για όση ώρα θα εί ναι αναμμένα τα φώτα της σκηνής. Στα έχω ξαναπεί πολλές φορές πριν από κάθε παράσταση ή στις πρόβες μας για το πώς βγήκα στο θέατρο. Πόλεμος ήταν, χαλασμός κόσμου, κι εγώ πήγαινα και χάζευα τα μπουλούκια που έρχονταν στο χωριό, παίζοντας για ένα πιάτο φαϊ. Χάζευα τις Γενοβέφες, τους Βαλδουίνους, την Γκόλφω, την Εσμεράλντα.... Αυτή ήταν και η αφορμή που πήρα αυτό το δρόμο – η αιτία ήταν το σαράκι του σανιδιού που από τότε μ’ έτρωγε. Μια Εσμεράλντα – Αγγέλα τη λέγανε – ξανθιά και πανέμορφη, με είδε που στεκόμουν κ

Λόγω μικρής συμμετοχής σε όλα τα είδη δεν μαζεύτηκε ο απαιτούμενος αριθμός κειμένων για την ανάδειξη νικητών. Η μοναδική κατηγορία που είχε τις απαιτούμενες συμμετοχές, ήταν τα ίχνη στην άμμο. Οι νικητές είναι οι κυρίες Μάγια Φιλίππου και Μαρία Φραγκοπούλου, και ο κύριος ο Ricardo Damonte. 

Ο μαγικός ρεαλισμός μέσα από το βιβλίο της Νατάσσας Λούππου, Το Μυστικό της Μαγείας. της Μάγιας Φιλίππου Το μη πραγματικό, το αλλόκοτο, που παρουσιάζεται στον αναγνώστη ως κάτι καθημερινό, κάτι κοινό, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του μαγικού ρεαλισμού. Ένα κίνημα που άνθισε στα μέσα του εικοστού αιώνα, όταν οι άνθρωποι άρχισαν να έχουν περισσότερο ανάγκη τη μαγεία στη ζωή τους αλλά αυτό δεν έκαναν πάντοτε τα παραμύθια; Μας τοποθετούσαν σε μια φανταστική πραγματικότητα, όπου πράγματα, χαρακτήρες και καταστάσεις έπρεπε να θεωρηθούν ως δεδομένα της καθημερινότητας μας.  Το βιβλίο της Νατάσσας Λούππου, είναι ένα εκπληκτικό βιβλίο, ξεκάθαρα αντιπροσωπευτικό του ρεύματος του μαγικού ρεαλισμού. Ταξιδεύει μικρούς και μεγάλους, σε μια πραγματικότητα που πρέπει να γίνει η δική μας πραγματικότητα αν θέλουμε να αγγίξουμε την ευτυχία.  Μου έκανε εντύπωση δε, η χρήση του όρου "μαγεμένος ρεαλισμός" που άκουσα πρόσφατα. Θα συμφωνήσω, όσο κι αν ήταν ένα λάθος της γλώσσας, λέει

Λευκό Μετάξι, έρχεται να μας τυλίξει στη μαγεία του.... Της Μάγιας Φιλίππου Ένα όμορφο μυθιστόρημα από τις εκδόσεις ΑΝΙΜΑ. Το καινούργιο βιβλίο του Άγγελου Ρωμανού, θα σας ταξιδέψει, με την πλοκή του, τον λιτό του λόγο, τις όμορφες περιγραφές, τις ανατροπές του. Διαβάζοντας το βιβλίο, πριν ακόμα κυκλοφορήσει, μου γεννήθηκε η απορία, πως μπορεί ένας άντρας να μπει τόσο πολύ στη γυναικεία ψυχολογία, να κατανοήσει τις γυναίκες σε βάθος, να δει όλες τους τις πλευρές, αυτές που αφήνουμε να φανούν, και τις άλλες, εκείνες που έχουμε καλά κρυμμένες μέσα μας. Οι τρεις βασικές ηρωίδες, είναι τρεις εντελώς διαφορετικές γυναίκες, ο Άγγελος Ρωμανός τις έχει προσεγγίσει με αγάπη, σεβασμό αλλά και με έντονη διάθεση μιας υποβόσκουσας κριτικής σχετικά με τις επιλογές τους κυρίως και κατ' επέκταση για τις αποφάσεις τους. “Ο έρωτας είναι τυφλός, η αγάπη όμως ξέρει να περιμένει” , μου είπε ο ίδιος σε μια συζήτηση που είχα μαζί του. Όταν τον ρώτησα πως και γνωρίζει τόσο καλά εμάς τις γυνα