Πίσω από τις σκιές της ποιητικής συλλογής του Νίκου Δανέζη

Απόσπασμα από την παρουσίαση της Έλενας Πίνη για την ποιητική συλλογή του Νίκου Δανέζη

Είναι μεγάλη μου χαρά να βρίσκομαι κοντά στο Νίκο Δανέζη σε αυτό το ποιητικό του εγχείρημα, που φέρει τον τίτλο «Θέατρο Σκιών» και κυκλοφορεί από την Anima Εκδοτική.

Ο τίτλος της ποιητικής του συλλογής σίγουρα δεν είναι τυχαίος, καθώς ο Νίκος Δανέζης δημιουργεί με τους στίχους του ημιδιαφανείς, ζωγραφισμένες εικόνες και φιγούρες, όπου ο αναγνώστης νιώθει σαν να ξεχωρίζει τα περιγράμματά τους, όταν ρίχνει φως πάνω σε αυτές.

Ο ποιητικός λόγος του Νίκου Δανέζη μπορούμε να πούμε πως λειτουργεί σαν το χρώμα πάνω σ’ ένα λευκό καμβά ενός ζωγράφου ή σαν την κάμερα ενός σκηνοθέτη ασπρόμαυρης ταινίας.

Ένα γυμνό «σ’ αγαπώ» αρκεί να μας παρασύρει σ’ ένα ταξίδι μαζί με τους ήρωες των ποιημάτων του.

Άλλοτε αχνοφαίνεται η σκιά τους, όπως στο ποίημα με τίτλο «Το πρώτο όνομα»:

Σ’ εκείνο το κερί,

που ποτέ δε θα σβήσει

γιατί ποτέ δεν άναψε

κι ας είχα προσπαθήσει,

για να με λυτρώσει,

όταν το φως θα βαριέμαι,

θα επιστρέφω δειλά

και θα κοιτάζω σιωπηλά,

με την ανάσα κομμένη,

τον ερωτικό χορό δίχως ήχο,

αυτής της ανύπαρκτης φλόγας,

με τη σκιά μου ακίνητη στον τοίχο.

Άλλοτε στους στίχους του, μυρίζουμε το άρωμα των ηρώων του, όπως στο ποίημα «Το φάντασμα του Γιασεμιού»:

Περπατούσες αμέριμνη τα βράδια,

τ’ άρωμα σου προσκυνούσαν οι σκιές,

το φάντασμα του Γιασεμιού σ’ αποκαλούσαν

κι ήταν για όλους τα βήματά σου απειλές.

Τα λουλούδια ερωτευμένα σε καλούσαν

και οι κήποι σου υπόσχονταν πολλά,

μα όλοι μάλλον αγνοούσαν

πως τα φαντάσματα λουλούδια

δε ριζώνουνε ποτέ και πουθενά.

Άλλοτε νιώθουμε το βλέμμα τους καρφωμένο πάνω μας και με μια ανάσα ακολουθούμε τη ροή των στίχων, όπως στο ποίημα «Ενός λεπτού σιγή»:

Θα μιλήσω γρήγορα

για να μη με προλάβουν.

Για να χαθούν οι λέξεις μου,

από μπροστά τους,

σαν τίποτε να μη συνέβη.

Αυτό είμαι.

Το πολύ μου η σιωπή

και το λίγο μου οι αδιάφορες λέξεις.

Κι αν πνίγομαι,

θαρρώ πως είναι ωραία εδώ.

Πως ήταν πάντοτε ωραία.

Κι άλλοτε αφουγκραζόμαστε μοναχά τη σιωπή τους, όπως στο ποίημα «Η Ηχώ»:

Ξέρω γιατί έφυγες.

Το ξέφρενο ουρλιαχτό των λουλουδιών

το άκουγα εγώ.

Όμως δε κάθισες ν’ αφουγκραστείς τη σιωπή μου,

όταν με τα μάτια σου μιλούσα

που κραύγαζα «σ’ αγαπώ, μη μ’ αφήνεις».

Δε θα ήθελα να αποκαλύψω περισσότερα.

Είτε πίσω από μια «Μάσκα», είτε πίσω από «ΜαΣκιές», ο Νίκος Δανέζης είναι ένας συναισθηματικός ποιητής και εξαιρετικός διαχειριστής των λέξεων, των αισθήσεων και των εικόνων.

Θέλω να κλείσω το λόγο μου με λιγοστούς στίχους του Νίκου Δανέζη από το ποίημα «Ζάχαρη και Στάχτη», γιατί κάπως έτσι γλυκόπικρα ένιωσα όταν τελείωσα το δικό του «Θέατρο Σκιών»:

Ζάχαρη και στάχτη,

γιατί σ’ αυτόν τον κόσμο

που καίγεται

και λιώνει στα μάτια σου,

εύκολα παντού βυθίζεται

το βλέμμα

και πνίγεται

γλυκά

κι απαλά.