litterra

Ο Λογοτεχνικός μας διαγωνισμός παίρνει παράταση μέχρι 30 Σεπτεμβρίου 2018  λόγω καλοκαιριού και διακοπών μπορείτε πλέον να μας αποστείλετε τα κείμενά σας και μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου  θα δείτε σχετική αλλαγή στους όρους του διαγωνισμού  Litterra διαγωνισμός ποίησης και διηγήματος Λογοτεχνικό Θέρετρο Το λογοτεχνικό περιοδικό  Litterra,  σε συνεργασία με την ΑΝΙΜΑ εκδοτική, διοργανώνει έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό ποίησης και διηγήματος, ο οποίος θα συμπορευθεί με την έκδοση του πρώτου τεύχους. Ο διαγωνισμός θα επικεντρωθεί σε πέντε υποκατηγορίες Ποίηση : Γυναίκα/Θάλασσα Διήγημα: Καλοκαιρινές αναμνήσεις Αστυνομικό διήγημα : Στα ίχνη της άμμου Διήγημα φαντασίας: Αχαρτογράφητα ύδατα Παιδικό διήγημα (περιπέτεια): Μελτέμια στο Αιγαίο Δικαίωμα συμμετοχής έχουν όλοι όσοι έχουν περάσει το 18 έτος της ηλικίας τους, με πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα, γράφουν στην Νέα Ελληνική Γλώσσα και διαμένουν σε οποιοδήποτε μέρος. Ο συμμετοχές θ

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ Της Χρύσας Πολυχρόνη    Ήταν από εκείνες τις γυναίκες που πάντα έλεγε ΝΑΙ - σε όλα.Δε στεναχωρούσε κανέναν.ΝΑΙ στη δύστροπη πεθερά της,ΝΑΙ στον ιδιότροπο σύζυγό της, ΝΑΙ στα κακομαθημένα παιδιά της.Ακόμη και στην εργασία της έσκυβε το κεφάλι κι έλεγε ΝΑΙ, δίχως να σκεφτεί αν αυτό ήταν προς όφελός της ή όχι.    Και ήρθε εκείνο το βράδυ, που ενώ βούρτσιζε τα δόντια της, παρατήρησε προσεκτικά τον εαυτό της στο καθρέφτη. Είχε γεράσει απότομα.Παρόλο την ηλικία των τριάντα πέντε χρόνων, έδειχνε πολύ μεγαλύτερη.Κι εκείνες οι λευκές τρίχες πότε εμφανίστηκαν; Θύμωσε με τον εαυτό της.Πώς κατάντησε έτσι; Για να τους ικανοποιήσει όλους,εγκατέλειψε την ίδια της τη ζωή.Της ήρθε να ουρλιάξει,συγκρατήθηκε.Έσφιξε δόντια και γροθιές.Ξέπλυνε στα γρήγορα το στόμα της και βγήκε απ' το μπάνιο.Πήγε στο δωμάτιό της,ο σύζυγός της κοιμόταν του καλού καιρού. Εμ βέβαια! Τα είχε πάντοτε όλα στο χέρι, τι άγχος να είχε; Κούνησε απηυδισμένη το κεφάλι.Έψαξε για τη τσάντ

ΗΤΑΝ Η ΑΓΑΠΗ; Της Κλεονίκης Καλαμαρά  Αγάπη! Πόσο πολύ σε πόθησε η ψυχή μου! Πόσο σε φοβήθηκε η σκέψη μου! Σε αναζήτησα στο φως,στο σκοτάδι. Προσπάθησα να σε βρω, να σε δω,να σε ακούσω. Σαν σε όραμα πίστεψα πως σε βρήκα. Νόμιζα πως το όνειρο έγινε ύλη, πήρε σάρκα και οστά και φανερώθηκε μπροστά μου. Αγωνίστηκα να διαβάσω την απόδειξη της ύπαρξής σου Αγάπη, μέσα στα δυο του μάτια. Μα ήταν αγάπη; Ήταν το μήνυμα του έρωτα που έστελναν τα δυο του μάτια; Παράξενο και αντιφατικό το παιχνίδι σου ζωή. Ναι! Έχεις δίκιο... Ο χρόνος ξεσκεπάζει πάντα την αλήθεια. Ίσως κάποτε καταλάβω. Ίσως φεγγοβολήσει στη ψυχή μου αν είδα η όχι τον έρωτα στο πρόσωπό του. Όμως μέχρι τότε θα αναρωτιέμαι. Ήταν η αγάπη που μου γελούσε στα δυο του μάτια;

Της Αιθερίας Γιορτάσι Στον ανίκητο άχρονο χρόνο ηττημένοι ημίθεοι του φωτός το γιορτάσι προσδοκούν πεπτωκότες! Στου Διός τον αστερισμό καταπλέουν κωπηλατώντας τον ποταμό τής μοναξιάς της χαράς ιχνηλάτες θηρευτές τού ονείρου! 

ΚΛΕΨΥΔΡΑ ΔΙΧΩΣ ΓΥΡΙΣΜΑ Της Χριστίνας Παλαιολόγου  Πίσω από χάρτινες ευχές κρύβονται υποσχέσεις χρέος να κάνει η ψυχή σε κίβδηλες δεσμεύσεις Ένα αγκίστρι η χαρά περίτεχνα κρυμμένο σε εμμονές εξωγενείς ευρέως δηλωμένο Σαν φύλλα άψυχα, νεκρά οι μέρες που σκορπίζουν κλεψύδρα δίχως γύρισμα στο εφήμερο που ορίζουν Κύμα της αυτοπροβολής γεμάτο ευαισθησίες σηκώνει τα μανίκια του να κρύψει τις φοβίες Η επαφή απρόσωπη δίχως αγκάλη ή χάδι καράβι ακυβέρνητο σε πέλαγο το βράδυ Δεν θέλει δείλια η ζωή μόνο στόχους και θάρρος να διώχνει αποφασιστικά εμπόδια και βάρος.

Η κυρά – Θωμίνα Του Κώστα Θερμογιάννη  Το χιόνι δυο μέρες τώρα έσπερνε ασταμάτητα τη λευκή βουβαμάρα του σ’ ολόκληρο το χωριό, στην αυλή ο πλίθινος φράχτης είχε παραχωθεί στο άσπρο τοπίο και χάθηκε, είχε χαθεί μαζί κι εκείνος ο αδέσποτος σκύλος που περιφερόταν μέχρι χτες τριγύρω κι αλυχτούσε κάθε λίγο και λιγάκι λες κι έβγαζε από μέσα του ένα μυστικό παράπονο ξεχασμένος από θεούς κι ανθρώπους. Κάπου θα είχε μαζευτεί προσπαθώντας να ζεσταθεί, δεν ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπιζε το κρύο και το χιόνι. Το έλατο έστεκε περήφανο στη μια γωνιά κι αγνάντευε το στενό σοκάκι. Είχε να περάσει άνθρωπος μέρες τώρα, όλοι είχαν αμπαρωθεί στα σπίτια τους προσπαθώντας να αφήσουν το κρύο απ’ έξω μαζί με όσες υποχρεώσεις δεν ήταν επιτακτικές, άλλωστε οι περισσότεροι ήταν αυτάρκεις και προετοιμασμένοι για το βαρύ χειμώνα. Τα τζάκια νύχτα μέρα πάσχιζαν να ζεστάνουν τα κρύα σπίτια, μάταια όμως, τις περισσότερες φορές το κρύο έβρισκε πάντα τον τρόπο να τρυπώσει μέσα από τις ταλαιπωρημένες

Πόσα πρόσωπα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος Της Μαρίας Χονδρού  Πόσα πρόσωπα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος… πόσες αναπνοές. Τι θέλει από τη ζωή του; Ποιος το καθορίζει αλήθεια; Είμαι γυναίκα. Μαρία, Αγγελική, Κατερίνα.. Νεφέλη. Ονόματα. Και κολλημένες ετικέτες. Ψυχρή, αμόρφωτη, διπολική, ψυχασθενής, κοινωνική, γλυκιά, όμορφη. Άσχημη. Γυναίκα στο σπίτι, γυναίκα σε δουλειά, κλέφτρα, δολοφόνος, μητέρα. Ταμπέλες. Ποιος κοιτάει πίσω από αυτές.. λίγοι. Δε μπορώ να κάνω αλλιώς.  Η φύση μου το επιβάλει. Να συνεχίζω. Να μελετάω τη ψυχή μου, που φωλιάζει και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Ανάκατα. Χωρίς σειρά. Μοιάζω με τον άνεμο, παρασύρω τα πάντα στο πέρασμα μου για να κινούμαι γρήγορα. Τα ανακατεύω. Όχι πάντα. Δροσίζω την ψυχή πολλές φορές με το απαλό μου άγγιγμα, που μοιάζει αέρινο. Και τη δικιά μου και τη δικιά σας. Ναι υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές. Κι άλλες φορές την παγώνω. Σαν Χειμώνας. Άμυνα; Μπορεί. Παλεύω ενάντια σε βροχή, σε πλημμύρες, ανεμοστρόβιλους. Σε προκαταλήψει

Ο πίνακας είναι μια δημιουργία της Κωνσταντίνας Μηνά, εμπνευσμένη από την ποιητική συλλογή Κύκνεια Αγάπη  Της Έλενας Πίνη  Σας ευχαριστώ πολύ όλους για την τιμή που μου κάνετε και παρευρίσκεστε απόψε εδώ σε αυτό το ξεχωριστό και ζεστό χώρο, στον Πολυχώρο «Αίτιον», που μας φιλοξενεί. Λοιπόν, θα σας αποκαλύψω τώρα πως ξεκίνησε αυτή η ιδέα για την σημερινή εκδήλωση, που περιλαμβάνει την παρουσίαση του ποιητικού μου έργου, με τίτλο «Κύκνεια Αγάπη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anima από τις αρχές του ’18 και την παρουσίαση του εικαστικού έργου, που είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο και φιλοτεχνημένο από την εξαιρετική ζωγράφο και υπέροχο άνθρωπο, την Κωνσταντίνα Μηνά. Με την Κωνσταντίνα συναντηθήκαμε πρώτη φορά σε μια ποιητική βραδιά σε μια γκαλερί, όπου είχα κληθεί να μιλήσω για το κατά πόσο η Ποίηση και γενικότερα η Τέχνη λειτουργούν ευεργετικά απέναντι στη φθορά και στη μοναξιά. Στην ομιλία μου, περιελάμβανα ένα απόσπασμα από την «Κύκνεια Αγάπη», που έγινε και η αφορμή

Του Νίκου Σουβατζή  Απάντηση σε ένα αιώνιο ερώτημα   Υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις που μόνο με την καρδιά μπορούν να απαντηθούν, υπάρχουν και απαντήσεις που δεν μπορείς να τις καταλάβεις παρά μόνο να τις νιώσεις Αν με ρωτούσαν λοιπόν αγάπη τι σημαίνει θα απαντούσα με αυτούς τους στίχους Αγάπη είναι το άρρωστο σκυλί που τρίβεται στα πόδια σου Αγάπη είναι δυο δακρυσμένα μάτια που αποχαιρετάς σε κάποιο λιμάνι Αγάπη είναι ο άστεγος που μοιράζεται μαζί σου το φτωχικό του γεύμα Αγάπη είναι η αγκαλιά του προσφυγόπουλου και το χαμόγελο που δεν έσβησε ο πόλεμος Αγάπη είναι το φυλαχτό της μάνας Αγάπη είναι μια τρυφερή κουβέντα όταν ο κόσμος γύρω σου καταρρέει Αγάπη είναι το σπουργίτι που σκεπάζει με τις φτερούγες του τα παιδιά του Αγάπη είναι το λουλούδι που ανθίζει στο πεζοδρόμιο Αγάπη είναι να δίνεις ζωή με τον θάνατό σου

Του Σωκράτη Τσελεγκαρίδη  Αυτόκλητος  Ακούω σε πολλά ονόματα τριγυρνάω σε πατρίδες άλλων βλέπω φεγγάρια διαφορετικά ακούω σε πολλά επίθετα τριγυρνάω σε πόλεις χαμένες βλέπω ουρανούς ματωμένους κι αν με ρωτήσεις πώς με φωνάζουν πιο συχνά - ξένο κι αν με ρωτήσεις πώς δεν με φωνάζουν ποτέ - ευτυχισμένο κι αν ρωτήσεις ποια λέξη εκφέρω για κάθε μου ανάσα - επιζών!