Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ ΚΑΙ Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΟΥΓΚΩ
Της Συγγραφέως Νατάσσας Λούππου
Πώς θα σας φαινόταν αν μαθαίνατε πως στο καμπαναριό της Μητρόπολης των Αθηνών ζούσε ένα 16 χρόνο δύσμορφο και απελπιστικά άσχημο αγόρι, απομονωμένο από τον έξω κόσμο; Και αν αυτό το αγόρι τελικά έβγαινε έξω, αλήθεια πως θα το αντιμετωπίζατε; Πως θα σας φαινόταν αν ένα εξέχον, αξιοσέβαστο και θεοσεβούμενο πρόσωπο της πόλης μας με άπλετη εξουσία στη διάθεσή του, αποδεικνυόταν τελικά σατανιστής; Πιστεύετε πως θα μπορούσε μια τσιγγάνα που χορεύει μέσα στους δρόμους να μην είναι πονηρή και κλέφτρα, αλλά σύμβολο αγνότητας και τιμιότητας; Ίσως όλα αυτά φαίνονται ακραία για την Αθήνα του 2017, ο Βίκτωρ Ουγκώ όμως τολμά να τα παρουσιάσει στον κοινό του Παρισιού το 1831.
Πρόκειται φυσικά για την Παναγία των Παρισίων, ένα από τα πιο διάσημα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το έχουμε διαβάσει, το έχουμε δει σε ταινία, σε κινούμενα σχέδια από την Disney, έγινε μιούζικαλ στο θέατρο, αγαπήθηκε από γενιές και γενιές, μικρούς και μεγάλους. Έκανε την “Notre-Dame” μία από τις διασημότερες εκκλησίες παγκοσμίως, διαιωνίζοντας έναν μύθο. Είμαι σίγουρη πως οι εκατομμύρια επισκέπτες που δέχεται κάθε χρόνο η “Νotre-Dame” κοιτάζουν το καμπαναριό και σκέφτονται τον Κουασιμόδο που ζούσε εκεί με μοναδική του συντροφιά τις τεράστιες καμπάνες της εκκλησίας. Όλα αυτά χάρη στον Βίκτωρ Ουγκώ, έναν από τους κυριότερους εκπροσώπους του κινήματος του ρομαντισμού που με την πένα του κέρδισε μια θέση ανάμεσα στους μεγάλους συγγραφείς της ιστορίας.
Ο Ουγκώ στην Παναγία των Παρισίων τοποθετεί τους ήρωές του στο Μεσαιωνικό Παρίσι του 15ου αιώνα με φόντο πάντα τον επιβλητικό καθεδρικό ναό της πόλης. Οι πρωταγωνιστές του είναι περιθωριακοί άνθρωποι και κοινωνικά μη αποδεκτοί από την τοπική κοινωνία. Η τσιγγάνα Εσμεράλδα που βγάζει το ψωμί της χορεύοντας στους δρόμους του Παρισιού παρέα με μια πανέξυπνη κατσίκα, ο κακάσχημος Κουασιμόδος που πιο πολύ μοιάζει με άγριο ζώο παρά με άνθρωπο. Μια χτισμένη καλόγρια έξω από το ναό, ένας πάμφτωχος θεατρικός ποιητής που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, ο αλήτης, βασιλιάς της αυλής των θαυμάτων, ένας στρατιωτικός που κάνει το λάθος να ερωτευτεί την τσιγγάνα. Τέλος, ο κακός της ιστορίας είναι ένας δαιμονικός κληρικός που μέσα στην παραφροσύνη του θέλει να θυσιάσει τη μικρή Εσμεράλδα στο σατανά πιστεύοντας πως έτσι θα κερδίσει την εύνοια του και θα αποκτήσει πλούτη και δόξα.
Αδικία, ανισότητα ,ρατσισμός, bulling, κατάχρηση εξουσίας από την εκκλησία, έλλειψη δικαιοσύνης είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται στο έργο με μοναδική μαεστρία εκ μέρους του συγγραφέα.
Τολμώ να πω πως η «Παναγία των Παρισίων» δεν είναι επαναστατική μόνο για την εποχή της, είναι επαναστατική και για τη δικιά μας εποχή. Μέχρι και σήμερα η ανθρωπότητα δεν έχει καταφέρει να απαλλαγεί από της προκαταλήψεις της και να αποδεχτεί οτιδήποτε το «διαφορετικό».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου