"Τεμνόμενες παράλληλοι;" της Κικής Γκόβαρη

Φωτογραφία του Dimitris theAthens (κατά κόσμον Δημήτρης Στρατάκης).

Τεμνόμενες παράλληλοι;

Όλοι μιλούν για παράλληλο σύμπαν, παράλληλες πορείες, παράλληλες ζωές, παράλληλες ιδέες, κι όλοι ταυτόχρονα αποζητούν τις κοινές συντεταγμένες σε μια κοινή πορεία πλεύσης ή κι ασυνείδους αφομοίωσης, εν ονόματι του «μαζί» , με τη δήθεν απολυτότητα κι αυθυπαρξία του εκάστοτε «Εγώ» και «Εσύ».

Δια τούτου παράλληλα άλλωστε!

Σε μια σύγχυση του «κοντά» με το «Μαζί».

Ενδεχομένως η οπτική, σε αόριστο βάθος, να δημιουργεί την ψευδαίσθηση ή και την οφθαλμαπάτη της τομής τους.

Κι η επιθυμία το ίδιο!

Όλοι αποζητούν δήθεν τον εαυτό τους χαράσσοντας δρόμους αναζήτησης, που ενδεχομένως αφήνουν στη μέση.

Κι όμως, δεν τους ονομάζουν αδιέξοδα.

Μόνο και μόνο γιατί ακόμη στο τέλος τους φαντάζονται προορισμούς.

Όχι οι ίδιοι…

Οι δρόμοι!

Οι ίδιοι μοιάζουν ν’ ατενίζουν, να μετεωρίζουν καλύτερα, τις ήδη χιλιοχαραγμένες, από άλλους, παράλληλες τους οδούς.

Ξεχνούν πως αναζήτηση είναι το ταξίδι.

Κάνουν τον προορισμό αυτοσκοπό.

Παράδοση του «Εγώ» στο «Σε- Εσύ».

Ποιου «Εγώ» όμως, όταν το κάθε «εγώ» διαμορφώνεται και διαφυλάσσει την αυτονομία του στην καθ’ οδόν εγχάραξη της πορείας του, τόσο στη σάρκα του, όσο και εντός του;

Ακολουθούν τις ταμπέλες, χάνοντας τον δικό τους προορισμό.

Πηδούν τα διαζώματα και παίρνουν το «νέο» δρόμο…

Ακόμη και με τσακισμένα γόνατα.

-Ποιο νέο;

-Του «Εσύ» βέβαια – είπαμε - που ονόμασαν «μαζί» για να διαφυλάξουν τ’ όνειρο.

Άλλωστε κάθε δρόμος που περπατάς για πρώτη φορά είναι νέος.

Απλώς δεν τον χάραξες με τις πατούσες σου.

Δεν διακόρευσε το διάβα του η δικιά σου ματιά.

Σε βρήκε, δεν τον βρήκες!

Κι αφού βρέθηκες, ποιος ο λόγος να συνεχίσεις την αναζήτηση!

Πλέον δεν σε λογαριάζεις στα απολεσθέντα.

Μη σε λογαριάζεις όμως και στους αναζητούντες.

Ένα ευρεθέν, αγνώστου αξίας, μπορεί κι από τύχη…

Έρμαιο στα χέρια ή καλύτερα στα πόδια που σκόνταψαν πάνω σου τη στιγμή του άλματος του διαζώματος.

Μεγάλο άλμα.

Σιγά το άλμα!

Πόσα «Εγώ» άλλαξαν προορισμό ακριβώς τη στιγμή της σύγχυσης…

-Ποιας σύγχυσης;

-Μα της δήθεν ταύτισης … αυτής της απατηλής θεωρίας, πως όταν δεις το «Εσύ» σου δίπλα σου, παρκάρεις το «εγώ» σου και τα εργαλεία αναζήτησης και το ακολουθείς κατά πόδας… κι όπου σε βγάλει!

Ξέρει αυτό!

Αυτό χαράσσει το δρόμο του. Το δρόμο του «μαζί σας». Ακόμη κι αν σε γυρίζει πίσω.

Ξέρει αυτό!

Πήγε πριν από εσένα. Το δείχνει ο δρόμος του. Συνεχίζει πέρα από εκεί που σταμάτησε ο δικός σου.

Ή που τον σταμάτησες.

Ξέρει αυτό!

Θα σου διηγηθεί!

Ακολουθείς.

Άνευ πυξίδας…

Άλλωστε ποια η χρησιμότητά της, αν δεν ξέρεις πού θέλεις να πάς;

Ξέρει αυτό!

Εσύ νομισματάκι ίσως, στην τσέπη του, ευρεθέν στην πορεία της δικής του αναζήτησης.

Μπορεί να μη ξεχαστείς στην τσέπη, όταν θα βγάλει τα βρώμικα από το δρόμο ρούχα.

Μπορεί να έχεις αξία …

Γούρι για πάντα να σε τρίβει με τα δάχτυλα σε κάθε διαδρομή.

Να σε πετάξει στον αέρα για να το βοηθήσεις ν’ αποφασίσει προς τα πού θέλει να συνεχίσει τον δρόμο του.

Μπορεί να του πληρώσεις τα διόδια.

- ποια διόδια, όταν εκείνο χαράσσει τον δρόμο του;

- μα αυτά της δική του «μαγικής» τομής με μια άλλη παράλληλο.

Ποιος σου είπε πως και το «Εσύ» δεν έχει ψευδαισθήσεις ή επιθυμίες περί τομής των παραλλήλων σ’ ένα ευρύτερο κάπου και κάποτε;

-Τι; Αιφνιδιάστηκες;

Και βέβαια μπορεί να μην αφορούσε τη δική σου παράλληλο η οφθαλμαπάτη του.

Θέμα οπτικής είναι…

Όχι απαραίτητα κοινής.

Κοινής μ’ εσένα.

-Τι έγινε; Συνειδητοποίησες τη δύναμη των παραλλήλων;

Ή μήπως την αυτοδυναμία τους;

Κική Γκόβαρη