"Χαμόγελο" του Αχιλλέα Αρχοντή

Όταν η φωνή του ποιητή συναντά τις άγνωστες φωνές όλων μας.

Η Νέα Ποιητική Συλλογή του Αλέξανδρου Μπλιθικώτη 

Της Συγγραφέως και Ποιήτριας Έλενας Πίνη

Είναι μεγάλη μου χαρά να βρίσκομαι κοντά στον Αλέξανδρο Μπλιθικιώτη σ’ αυτό το συγγραφικό του εγχείρημα, που φέρει τον τίτλο «Φωνές Αγνώστων» και κυκλοφορεί από την Anima Εκδοτική.

Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν νέοι άνθρωποι, όπως ο Αλέξανδρος, που βρίσκουν διέξοδο στην ποίηση και όχι απλά διαβάζουν, αλλά γεννούν ποίηση.

Μεσολάβησε η εκδότρια μας Άννα Ραζή να γνωρίσω τον ποιητή Αλέξανδρο. Μα η αλήθεια είναι πως με τον Αλέξανδρο είχαμε συναντηθεί προ δεκαετίας, μέσω όμως διαφορετικών ιδιοτήτων, αλλά είχαμε χαθεί.

Θυμάμαι τον Αλέξανδρο ως μαθητή από την θέση της καθηγήτριάς του, ίσως στην πιο επιβαρυμένη ψυχολογικά φάση όλων μας στα μαθητικά χρόνια. Του έκανα μαθήματα Βιολογίας στην Γ’ Λυκείου για να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. Θυμάμαι ένα συνεσταλμένο παιδί, όχι τόσο εκδηλωτικό. Κάποιος ίσως να τον χαρακτήριζε ντροπαλό, ή κατ’ επιλογή μοναχικό τύπο.

Μετά την έκπληξη αυτής της τυχαίας συνάντησης, προσπάθησα να ανακαλέσω στη μνήμη μου κάποιο χαρακτηριστικό από τον έφηβο Αλέξανδρο. Αυτό που κυριάρχησε ήταν ο τρόπος που κοιτούσε τους γύρω του. Πάντα με κοφτή ματιά μα τόσο διεισδυτική, που έλεγες μα τι να σκέφτεται τώρα…

Και τελικά αυτή η αίσθηση απορίας που μένει από την προσωπική επαφή με τον Αλέξανδρο, αποκρυπτογραφείται στον ποιητικό του λόγο.

Οι «Φωνές Αγνώστων» είναι οι φωνές του εσωτερικού του κόσμου, της ψυχής του. Είναι οι δικές μας φωνές που αφουγκράζεται ο Αλέξανδρος. Είναι οι σιωπές οι δικές μας ή οι δικές του, που συχνά ακούγονται πιο δυνατά από τις κραυγές.

Στην πρώτη ανάγνωση της ποιητικής του συλλογής αφέθηκα ελεύθερη να με ταξιδέψει εκείνος μέσα από τα ποιήματά του. Και ξέρετε που με ξέβρασε το παλιρροικό κύμα του Αλέξανδρου;

Με έβγαλε σε ένα παραλιακό σπιτάκι, όπου τα βράδια αγκομαχούσα στο κρεβάτι με την μοναξιά μου, μα με την ανατολή αναζητούσα πάλι τον έρωτα και το φιλί εκείνο που μου έλειπε.

Αυτή η αίσθηση αποτυπώνεται στο παρακάτω ποίημα με τίτλο «Παλίρροια»:

Αγαπώ

τα μεσημέρια που κλαίνε τα μάτια μου,

τις ώρες που πεθαίνουν οι αισθήσεις μου,

τα βράδια που βλέπω να με κατασπαράσσουν οι εφιάλτες,

τα πρωινά που σε βιάζω σε ξεχασμένες αναμνήσεις.

Και ερχόταν έπειτα ο Αλέξανδρος να με βάλει πάλι μέσα στο σπιτάκι, πάνω στο κρεβάτι για να με προστατεύσει από τις φωνές. Μάταια όμως γιατί οι «Φωνές Αγνώστων» έδιναν την θέση τους σε «Φωνές Αρρώστων»:

Δεύτερος χτύπος,

οι αναμνήσεις χτυπούν τα παραθυρόφυλλα.

Σκορπίστηκαν κι έπνιξαν το άδειο μου δωμάτιο.

Μου χτυπούν τις μέρες δίχως παρηγοριά.

Με χτυπούν μια ζωή

μα κατάφερα δειλά να κρύψω τη μοναξιά στην τσαλακωμένη μου τσέπη.

Στην δεύτερη ανάγνωση του ποιητικού έργου, ένιωθα πως ο ποιητής τα είχε βρει με την μοναξιά, με την οποία συνομιλούσε. Μα τελικά κατάλαβα πως έκανα λάθος. Στάθηκα σε αυτό το καθρέφτισμα των ματιών του στην άλλη ύπαρξη, στο άλλο του μισό, που τον είχε πονέσει με τη φυγή και περιεργάστηκα τη σιωπή που ηχούσε μέσα απ’ τη μοναξιά. Φώναζε δυνατά για επιστροφή στη ζωή. Χαρακτηριστικά αποσπάσματα τα παρακάτω:

«Γεύμα για δυο»:

Χάος στο ξημέρωμα

Τα συναισθήματα δραπέτευσαν και χύθηκαν στους δρόμους

Είδαν τις καρδιές να βουλιάζουν στην γαλήνη των λέξεων

και τα μάτια να στέκονται ανήμπορα στη φρίκη του καθρέφτη.

Φοβήθηκαν

τόσο που αποσύρθηκαν στην ανυπαρξία.

«Νηνεμία»

Μα το μόνο που ήθελα

ήταν να μου ξεσκίσεις το στόμα

Και να μου γλείψεις την καρδιά.

Ο ήλιος με βρήκε

κι άρπαξε το κοχύλι που φυλούσα τη φωνή σου.

Στις πόσες σιωπές να είσαι νεκρός άραγε;

Δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα…

Το μόνο που θέλω να τονίσω είναι πως ο ποιητικός λόγος του Αλέξανδρου Μπλιθικιώτη είναι μεστός, χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα που γεννιέται αυθόρμητα μέσα από τις εικόνες που περιγράφει. Η επιλογή του να δημιουργήσει δίπολα, όπως ανατολή-βράδυ, θάλασσα-δωμάτιο, βίωμα-ανάμνηση, φωνή-σιωπή, γύρω από τα οποία βαδίζει ως παρατηρητής, του δίνει τη δυνατότητα να μεταβαίνει από το παρελθόν στο παρόν και έπειτα πάλι πίσω στην αρχή και να πλάθει συμπορευτές σε αυτή την μοναχική διαδρομή.

Αυτό φαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα:

«Παλινδρόμηση»

Τα βράδια

ο ναύτης ρουφάει τα νεφελώματα των αναμνήσεων

που θολώνουν τον βυθό.

Φοβάται την άμπωτη,

μα ο θόρυβος του παρελθόντος

και του μέλλοντος,

του υπενθυμίζουν πως η μοναξιά

υπάρχει μόνο

στον ψίθυρο της ανυπαρξίας.

Αλέξανδρε, εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να συνεχίσεις τις ποιητικές σου περιπλανήσεις και να μας προσφέρεις στο μέλλον ακόμα πιο όμορφα ποιητικά ταξίδια του νου και της ψυχής.