Πόσα πρόσωπα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος

Πόσα πρόσωπα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος

Της Μαρίας Χονδρού 

Πόσα πρόσωπα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος… πόσες αναπνοές. Τι θέλει από τη ζωή του; Ποιος το καθορίζει αλήθεια; Είμαι γυναίκα. Μαρία, Αγγελική, Κατερίνα.. Νεφέλη. Ονόματα. Και κολλημένες ετικέτες. Ψυχρή, αμόρφωτη, διπολική, ψυχασθενής, κοινωνική, γλυκιά, όμορφη. Άσχημη. Γυναίκα στο σπίτι, γυναίκα σε δουλειά, κλέφτρα, δολοφόνος, μητέρα. Ταμπέλες. Ποιος κοιτάει πίσω από αυτές.. λίγοι. Δε μπορώ να κάνω αλλιώς. 

Η φύση μου το επιβάλει. Να συνεχίζω. Να μελετάω τη ψυχή μου, που φωλιάζει και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Ανάκατα. Χωρίς σειρά. Μοιάζω με τον άνεμο, παρασύρω τα πάντα στο πέρασμα μου για να κινούμαι γρήγορα. Τα ανακατεύω. Όχι πάντα. Δροσίζω την ψυχή πολλές φορές με το απαλό μου άγγιγμα, που μοιάζει αέρινο. Και τη δικιά μου και τη δικιά σας. Ναι υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές. Κι άλλες φορές την παγώνω. Σαν Χειμώνας. Άμυνα; Μπορεί. Παλεύω ενάντια σε βροχή, σε πλημμύρες, ανεμοστρόβιλους. Σε προκαταλήψεις. Τις περισσότερες φορές έχω τον έλεγχο, δε φοβάμαι. Ακόμα κι όταν πονάω και δακρύζω. Κι ας χάνω λίγα λίγα τα φύλα της ψυχής μου. Όπως τα δέντρα το φθινόπωρο. Την άνοιξη ανθίζω πάλι. Κι ανοίγω τα πέταλα μου για να δω ξανά τον κόσμο. Το πρώτο χαμόγελο του ήλιου. Να μετρήσω ξανά τα αστέρια πλάι στο φεγγάρι. Να ονειρευτώ. Να ζεστάνω τη ψυχή μου, μα και τη δικιά σας. Δε φοβάμαι. Τότε δεν φοβάμαι. Καμιά φορά όμως τρομάζω, δεν υπάρχει έλεγχος. Το παραδέχομαι. Είμαι δυνατή και αδύναμη ταυτόχρονα. Πρέπει να σταθώ. Να κάνω ένα διάλειμμα. Μακριά από το χρόνο. Να ξεκουραστώ στην άμμο της σκέψης μου. Να γίνω ένα με τη θάλασσα τη φουρτουνιασμένη και να την καταλαγιάσω. Για λίγο να κολυμπήσω στις σκέψεις μου. Για λίγο. Κι ύστερα να κοιτάξω ξανά ψηλά και να σκαρφαλώσω. Έχω τη δύναμη. Έχω πάρει ανάσες. Δε ξέρω για πόσο. Δε μετρώ. Προχωράω. Κοιτάω και πίσω. Όχι μόνο μπροστά. Όσο και όπου χρειάζεται. Τα λάθη μου είναι μαθήματα. Πολύτιμα. Παίρνω ώθηση και πάω μπροστά. Έχω πολλά να κάνω. Οι ευθύνες πολλές κι ο χρόνος ελάχιστος. Πρέπει όμως να ξέρω να αναπνέω και να οσφρίζομαι και τον εαυτό μου. Να καταλαβαίνω εμένα για να κατανοήσω κι εσάς. Μόνο έτσι μπορώ.

Είμαι γυναίκα ναι. Μία από αυτές. Γεννήθηκα έτσι. Μπορεί να το επέλεξα. Ίσως πάλι και όχι. Δεν είμαι άδειο κουφάρι όμως, έχω φωνή. Μη με βλέπετε έτσι. Μη μου βάζετε χιλιοφορεμένες ετικέτες, φθαρμένες με στίγματα. Ακούστε με. Δε διαφέρω πολύ από όλους εσάς. Κοιτάξτε. Όχι με το ένα μάτι και με τα δύο. Όχι βιαστικά. Τον χρόνο εσείς τον μοιράζετε. Το βλέπετε; Είμαι γυναίκα. Ναι. Είμαι άνθρωπος. Έχω ψυχή. Ακριβώς όπως κι εσείς.